baner

Recenzja

O znaczeniu rysunku w komiksie

Karol Sus recenzuje Komiks. Wokół warstwy wizualnej
8/10
O znaczeniu rysunku w komiksie
8/10
Profesor Jerzy Szyłak w wywiadzie udzielonym magazynowi "Qfant" w 2014 roku (nr 25) stwierdził, że problem badaczy sztuki z analizą komiksu “polega na tym, że literaturoznawcy od (co najmniej) lat 60. XX wieku szukali sposobów analizowania znaczeń, przekazywanych przez komunikaty niewerbalne, a badacze sztuki mieli wtedy do rozstrzygnięcia inne problemy”. Jest to powodem pewnego zapóźnienia badań teoretyków sztuki nad komiksem, względem ich kolegów z katedr literaturoznawczych. Rzeczywiście, w literaturze dotyczącej teorii komiksu, szczególnie rodzimej, największy nacisk kładzie się właśnie na badania literaturoznawcze. Dowodzą tego nawet ostatnie publikacje, z dość głośną w środowisku “Narracją w powieści graficznej” dr Kamili Tuszyńskiej. Mimo że komiks traktowany jest jako medium dwutworzywowe, na które składa się zarówno słowo jak i obraz, ze względu na jego narracyjny charakter, naukowcy skupiają się raczej na tym jednym aspekcie. Trend ten przełamuje „Komiks. Wokół warstwy wizualnej”, najnowsza publikacja z Instytutu Kultury Popularnej, będąca zbiorem wykładów Poznańskiej Dyskusyjnej Akademii Komiksu i napisana pod redakcją Michała Traczyka i Justyny Czai.

Grono badaczy w swoich analizach skupia się na warstwie rysunkowej komiksów i jej wpływie na odbiór dzieła, jako całości. Szczególnie ważne pod tym względem wydają się być teksty prof. Jerzego Szyłaka „Kadr komiksowy jako obrazek narracyjny”, w którym autor zajmuje się tą najbardziej podstawową komórką komiksu, jaką jest kadr, Jakuba Jankowskiego, który w artykule „Tworzenie znaczenia w komiksie poprzez kadrowanie i kompozycję plansz” pochyla się nad możliwościami wpływu na odbiór komiksu poprzez różne metody kompozycyjne, oraz Filipa Bąka, który przygląda się komiksowym dymkom, analizując ich rodzaje i sposoby użycia („O znaczeniotwórczych możliwościach dymków i chmurek”). Przemysław Zawrotny natomiast definiuje pojęcie „komiksowości” („Ile jest komiksowości w komiksie?”), a Tomasz Żaglewski szuka odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest wierne przełożenie komiksu na język filmu („Gdy film udaje komiks – o przenikaniu się języków wizualnych). Troje autorów przygląda się zagadnieniom wizualnym komiksu w odniesieniu do konkretnych twórców i ich dzieł. Wojciech Birek, w tekście, który pierwotnie ukazał się w niemieckojęzycznej publikacji dotyczącej polskiego komiksu, analizuje warsztat Krzysztofa Gawronkiewicza („Stylistyka graficzna komiksów Krzysztofa Gawronkiewicza – próba charakterystyki”). Justyna Czaja analizuje funkcję kolorów w komiksie na przykładzie „Zaduszek” Rutu Modan („Kolory i ich funkcja w powieści graficznej „Zaduszki” Rutu Modan”), a Michał Traczyk przybliża sylwetkę Wilhelma Sasnala jako twórcy komiksów („Malarz rysuje komiksy. O Sasnalu”). W ostatnim tekście książki Paweł Sitkiewicz szuka pierwszego na świecie komiksu w artykule „Test na ojcostwo. Czy Rodolphe Töpffer wymyślił komiks?”.

Trudno szukać w niniejszej książce tekstów słabszych. Każdy z nich jest nie dość, że napisany przystępnym językiem, to jeszcze bogato udokumentowany i poruszający zagadnienie w sposób wyczerpujący. Liczne przykłady, jakimi posługują się autorzy, pozwalają jeszcze lepiej zgłębić opisywany temat. Wewnątrz książki odnaleźć można informację, że jest to dopiero tom pierwszy. Mam nadzieję, że Instytut Kultury Popularnej nie każe czytelnikom zbyt długo czekać na kolejne odsłony Poznańskiej Dyskusyjnej Akademii Komiksu. Poznań bowiem na komiksowej mapie Polski wyraźnie rysuje się, jako stolica teoretycznego dyskursu nad tym medium. Czekam z niecierpliwością.

Opublikowano:



Komiks. Wokół warstwy wizualnej
WASZA OCENA
Brak głosów...
TWOJA OCENA
Zagłosuj!

Komentarze

-Jeszcze nie ma komentarzy-