baner

NEWS

- Rozmaitości

''Kobieta Pułapka'' w kinach od 3 grudnia

Już trzeciego grudnia odbędzie się polska premiera dystrybuowanego przez Monolith filmu Immortal. Kobieta Pułapka. Za scenariusz i reżyserię powstałego w koprodukcji Francja/Włochy/wielka Brytania obrazu odpowiedzialny jest Enki Bilal, twórca komiksu o tym samym tytule. Film dozwolony będzie od lat 15, trwał będzie 102 minuty.
W rozwinięciu newsa- bardzo obszerne info na temat obrazu.
O filmie


"Początek XXIII wieku. Gdzieś na trzech poziomach Nowego Jorku mieszka kobieta o niebieskich włosach, która płacze niebieskimi łzami. Nazywa się Jill Bioskop.
Nie wie jeszcze, że Horus, bóg o głowie sokoła, przebył pół wszechświata, by ją odnaleźć. Horus został skazany na śmierć przez swoich towarzyszy. Zostało mu siedem dni życia. Siedem dni, by odnaleźć Jill w labiryncie miasta i uwieść ją, aby zapewnić sobie nieśmiertelność Do tego potrzebne mu jednak ludzkie ciało. Użyczy mu go Alcyd Nikopol, więzień polityczny, zahibernowany 30 lat temu za to, że zbyt wiele wiedział o rządzącej Nowym Jorkiem dynastii Allgoodów.
Horus, Nikopol i Jill Bioskop... Osobliwy trójkąt, w którym wszystko się splata: głosy, ciała, wspomnienia... Wszystko, prócz miłości, która wybuchnie tam, gdzie nikt się jej nie spodziewa. A tymczasem nad Manhattanem krąży piramida bogów, obcy spiskują na dachach wieżowców, ulice Poziomu 1 przemierza seryjny zabójca, nie będący człowiekiem.
To wystarczy, by zaintrygować gliniarza Jonathana Froebe, i przerazić szykującego się do wyborów senatora Kyle’a Allgooda."

O reżyserze


Enki Bilal urodził się w 1951 roku w Belgradzie. Jego matka była Czeszką, ojciec Bośniakiem. Pierwsze dziesięć lat życia spędził w spustoszonej stolicy, pełnej jeszcze widm wojny. Ruiny stały się podstawą i tłem jego dzieł.
W roku 1961 zainteresował się językiem francuskim, komiksem i kinem. W 1971 wygrał konkurs rysowniczy. Ze współpracy z Pierrem Christinem narodziły się albumy „Les Phalanges de l’Ordre Noir” i „Partie de Chasse”, zapowiadające już skłonność do geopolitycznej tematyki z pogranicza dziennikarstwa i fantasy. Następnie pojawiły się kolejne dzieła, w których Bilal próbował nowych technik narracyjnych: „Los Angeles”, „L’Etoile Oubliée”, „Coeurs Sanglants” czy „Hors-Jeu”
Jednocześnie Bilal zajmował się produkcją własnych albumów: „Targi nieśmiertelnych” (La Foire aux Immortels”), „Kobieta pułapka” („La Femme Piège”) i „Zimny równik” („Froid Equateur”), które przekształciły się w trylogię opowiadającą o niepodobnym do innych, barokowym świecie.
W 1987 Bilal zdobył główną nagrodę na konkursie w Angoulême, a dwa lata później wyreżyserował swój pierwszy film „Bunker Palace Hotel”. Kolejny film, „Tykho Moon”, został ukończony dopiero w 1996 roku.
Pasjonuje się także scenografią teatralną, i w 1991 roku współpracował przy scenografii opery. Rok 1998 to początek nowej trylogii, zainicjowanej dziełem „Le Sommeil du Monstre”.
Bilal organizuje także wystawy swoich prac w renomowanych ośrodkach kultury.

O bohaterach


JILL BIOSKOP
Kobieta niepodobna do innych – na Ziemi, ani gdziekolwiek indziej. Nie jest człowiekiem. Przybywa na Ziemię z nieznanego zakątka Wszechświata. Nawet w Małym Paryżu – nowojorskim getcie dla odmieńców i nie-ludzi, nie czuje się jak w domu. Jednak jej dobroć, łagodność i uroda sprawiają, że wszyscy starają się jej pomagać i chronić. Jill jest kobietą-boginią, ma w sobie coś, dar czy moc, której gorączkowo pożąda Horus. Jill próbuje zrozumieć samą siebie. Miewa dziwne sny i płacze niebieskimi łzami.

ALCYD NIKOPOL
Pisarz, poeta, spec od pamięci. 30 lat temu został deportowany na Stację Globus 1 i zahibernowany, za to, że zbyt blisko poznał tajemnice rodziny Allgoodów. Miał nigdy nie powrócić. Jednak pewnej nocy jego krio-cela odłączyła się od Globusa i spadła prosto na Most Brooklyński. Podczas upadku Nikopol stracił pół nogi i odrobinę zdrowego rozsądku. Jego ciało wykorzysta Horus, by przydając mu nadludzkich umiejętności, zbliżyć się do Jill. Nikopol stanie się czymś więcej niż człowiekiem. Jednak użyczenie ciała wszechwiedzącemu i wszechmocnemu bogowi jest dość niewygodne, zwłaszcza jeśli ma on szpony. Ale Nikopol nie ma wyboru. Bóg i poeta w jednym ciele będą jednocześnie sprzymierzeńcami i wrogami.

HORUS
Horus jest żywym bogiem, skazanym na wieczny sen za próbę oszukania innych bogów. Do egzekucji zostało mu 7 dni. Horus ma jednak plan, który pozwoli mu osiągnąć nieśmiertelność. Wyprowadzi pozostałych bogów w pole. Rzuci wyzwanie Nowemu Jorkowi. Odnajdzie Jill Bioskop, z którą spłodzi boskiego potomka.

O produkcji


Enki Bilal wspomina: „Producent Charles Gassot, mój wieloletni przyjaciel, przyszedł do mnie trzymając w ręku moje rysunki i stwierdził :Czas, żeby to ożyło na dużym ekranie. Nie byłem przekonany, bo animacja nie pasuje do mojej sztuki. Odparł „Nie mówię o animacji, ale o 3D, syntezie obrazów. Technika poszła sporo do przodu.” Dla mnie było to zbyt zimne i syntetyczne. Zasugerowałem włączenie do obrazu żywych aktorów, a on powiedział, że mówimy o tym samym, że warto poeksperymentować. Potem parę dni zastanawiałem się, czy stworzyć oryginalny scenariusz czy oprzeć film wiernie na komiksie?
Najpoważniejsze zadanie przy tym filmie, na poziomie estetycznym, polegało na połączeniu obrazów różnego pochodzenia: prawdziwych zdjęć aktorów i niektórych elementów dekoracji (filmowanych na taśmie 35 mm), z obrazami CGI (grafiki komputerowej). „
Charles Gassot, producent: „Ostatecznie „Kobieta pułapka” to science-fiction dziejące się w romantycznym świecie, wspomagane nie stosowanymi dotąd efektami specjalnymi. Najtrudniejsze było nie popełnić błędu podczas produkcji tak nowatorskiego filmu. Wszystko było nowe. Pracowaliśmy z żywymi aktorami, którzy musieli grać na zielonym tle, bez partnerów. Pracowaliśmy ze specjalistami CGI, którzy są zarazem geniuszami i szaleńcami. Enki jest bardzo wymagający, a każdy nowy pomysł ma tu poważne reperkusje: spódniczka unoszona przez powiew stworzony przez przejeżdżające auto kosztuje tydzień pracy ludzi od CGI. „Kobieta pułapka” to efekt czterech lat pracy i ogromna inwestycja – czy Europa może konkurować z Ameryką w zakresie trójwymiarowych obrazów cyfrowych? „

Jacquemin Piel, specjalista od efektów specjalnych: „Nasza firma, Duran, od dawna specjalizuje się w efektach specjalnych, stworzyliśmy na przykład „Miasto zaginionych dzieci” czy „Amelię”. Enki naszkicował bohaterów, głowy, dekoracje i kostiumy, a w oparciu o te szkice sześciu grafików z pomocą researcherów i architekta nadało kształt jego wizji Nowego Jorku przyszłości. Budynki na przykład kreowaliśmy następująco: bazując na naszych projektach Enki przeprowadzał swoisty casting, wybierając z zaprezentowanych makiet 3D te, które mu się podobały. Potem projekty przerysowywano w ołówku, dodając detale. Na tej podstawie tworzyliśmy modele każdego budynku, każdej kładki, ściśle w stylu Enki. Tę samą metodę wykorzystaliśmy przy latających samochodach, pojazdach, ulicach, skrzyżowaniach, budowlach i postaciach. Każdy wirtualny aktor musiał mieć swój model, wybieraliśmy fryzury, makijaż, ubranie i oczywiście wyraz twarzy. Dzieło to zajęło 50-ciu grafikom 3 lata. Modele to podstawowy krok ku animacji. Jednocześnie pod okiem Enki powstawały gigantyczne scenopisy obrazkowe (storyboardy), niezbędne dla animacji i reżyserii. Umożliwiło nam to zestawienie pełnej listy ujęć, potrzebnej do zdjęć z żywymi aktorami. Musieli oni grać na zielonym tle, nie mając nic przed sobą, trzeba było im więc dokładnie określać, w którą stronę mają patrzeć i mówić. Kręcąc na taśmie 35 mm nie można potem modyfikować perspektywy.”

Jean-Pierre Fouillet, scenograf
“Praca nad scenografią zaczęła się klasycznie, od szkiców i makiet dekoracji. Ale nagle stanęliśmy przed utrudnieniem, które nękało nas przez całe pół roku przygotowań: proporcje filmu 3D są zawsze trochę zachwiane, bo grafik nie podlega takim ograniczeniom, jak architekt czy projektant. Ale kiedy obraz wirtualny trzeba odtworzyć realnie, zaczynają się niespodzianki: gigantyczna wanna, dziwna skala przedmiotów. Czasem, jak było w przypadku wanny, efekt był interesujący i zostawiliśmy go, ale generalnie stale trzeba było korygować proporcje rekwizytów. Rysowaliśmy także wszystkie plany, opracowane w najmniejszych szczegółach, żeby nie komplikować życia studiu Duran. Głupio byłoby ich prosić potem o przerobienie w 3D całego pokoju, bo jakiś mebel ostatecznie lepiej pasował nam w lewym, a nie prawym rogu. Tylko tak można było osiągnąć w filmie pełną harmonię. Zaprojektowaliśmy także ściśle w stylu Enki meble i rekwizyty, i całe dekoracje zmontowaliśmy w Aubervilliers Studio. Taka produkcja wymaga oczywiście znacznie większego budżetu niż normalny film. Niewiele robiliśmy z plenerami, są w całości stworzone w technice 3D, poza ich elementami będącymi w bezpośredniej styczności z aktorami, jak na przykład kładki, po których chodzą. Prócz wehikułu Johna wszystkie pojazdy także są wirtualne.”
Nicolas Degennes, charakteryzator: „Enki uwielbia makijaż. Jego makijaże są jednocześnie realistyczne i magiczne, oryginalne i nowoczesne.
Stworzyliśmy wspólnie rodzaj bazy danych cer tłustych, promiennych i matowych, z których mogliby korzystać graficy komputerowi. W końcu stworzyliśmy z jednej strony z lekka odrealniony świat z twarzami ucharakteryzowanymi lateksowym podkładem, który nadawał im wygląd mniej ekspresyjny i „ludzki”; a z drugiej strony świat pełen realistycznych wirtualnych twarzy. Efekt był jednolity, zszarzały pomimo kolorów. Przygotowania zabrały nam 3 miesiące, a zdjęcia kolejne 3. Przez nasze ręce przechodziło co rano prawie 100 osób.
Jill ma białą skórę, a włosy i łzy niebieskie. Musieliśmy usunąć z jej twarzy cienie różowego i pokolorować jej oczy. Pracuję w laboratorium tworzącym nowe kosmetyki, poprosiłem więc kolegów o pewien podkład, który jest jeszcze zbyt nowatorski, by wejść na rynek.
Charlotte Rampling powiedziała kiedyś o mnie „Ci projektanci są kochani i tworzą cudowne rzeczy, ale nie muszą cały dzień nosić tej charakteryzacji.” To chyba prawda, noszenie na twarzy naszych dzieł musi być uciążliwe.”

„MOCAP”


Tak zwany „mocap” czyli „motion capture” (uchwycenie ruchu) to faza wspomagająca proces animacji. Aktor gra na planie ubrany na czarno i pokryty czujnikami, rejestrującymi. Nagrania te wykorzystuje się potem w animowaniu ruchów postaci wirtualnych.
Post produkcja przy filmie takiego rodzaju to przede wszystkim zintegrowanie efektów specjalnych, obrazów wirtualnych i nakręconych zdjęć.
Oświetleniowcy muszą nadać obrazom wirtualnym wygląd jak najbliższy rzeczywistości. Wykonują tu jakby pracę operatora. Muszą fabrykować cienie, refleksy i błyski. Powierzchnie matowe pochłaniają światło, a gładkie je odbijają. Wszystkie te niuanse trzeba brać pod uwagę.
Ostatnią fazą jest komputerowe połączenie wszystkiego w całość tak, by dla widza niewidoczne były różnice między zdjęciami i obrazami wirtualnymi. To taka patyna filmu, która ujednolica ziarno, głębię obrazu i odcienie kolorów.

Obsada


Linda Hardy (Jill Bioskop)
Modelka i aktorka francuska. Zagrała między innymi w „Recto verso”, „Le Souffleur”, „Tout le monde en parle”.

Thomas Kretschmann (Nikopol)
Pochodzi z byłego NRD. Mimo kształcenia go na pływaka olimpijskiego, Thomas rozpoczął karierę aktorską najpierw w teatrze, potem w filmie. W 1991 otrzymał nagrodę dla Najlepszego Młodego Aktora. Po zagraniu roli w filmie „Wieczny łowca 2” przeniósł się na stale do USA. Niedawno zagrał w „Pianiście”, „U-571” oraz w „Resident Evil: Apokalipsa.” Inne filmy z jego udziałem to „Tease” i „Total Reality”

Charlotte Rampling (Elma Turner)
Aktorka ceniona, bardzo wszechstronna i często grająca postacie oryginalne i buntownicze. Do najbardziej znanych filmów z jej udziałem należą: „Orka. Wieloryb zabójca”, „Wspomnienia z gwiezdnego pyłu.” Woody Allena, „Werdykt”, „Harry Angel”, “Miłość i śmierć w Wenecji”, a wśród nowszych tytułów znajdziemy “Aberdeen”, “Anioła zemsty” “Deklarację” i „Basen”.

Thomas Pollard (Horus)
Czarnoskóry aktor obdarzony interesującym głosem. Wystąpił przedtem w filmie “Combat Zone”.

[Monlith Films]


Komentarze

-Jeszcze nie ma komentarzy-