baner

Recenzja

Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni (film) [recenzja]

Przemysław Pawełek recenzuje Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni
8/10
Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni (film) [recenzja]
8/10
Marvel Cinematic Universe jakiś czas temu doszło do pewnego zamknięcia. Trzecia faza MCU zakończyła się z hukiem towarzyszącym kulminacji kosmicznej wojny o Kamienie Nieskończoności. Marvel Studios pożegnało parę postaci, zamknęło większość wątków i potrzebowało nowego paliwa, które na nowo wprawiłoby ten kinowy świat w ruch. "Czarna Wdowa" swoim odejściem od klasycznej formuły wykutej przez studio sugerowała, że nie tylko nie brakuje pary i pomysłów, ale też ekipa, której przewodzi Kevin Feige, ma odwagę na pewne eksperymenty. "Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni" zdaje się potwierdzać, że taki kierunek został obrany.

25. odsłona kinowej sagi Marvela to dalej spektakularne kino superbohaterskie, ale zamiast odwoływać się tylko do motywów typowo trykociarskich, skręca w inny ton. Pierwsze sceny przedstawiają złowrogiego Ta Lo, wojownika władającego tytułowymi mistycznymi pierścieniami, wyjątkową bronią potęgującą umiejętność walki wręcz. To unikający śmierci chiński watażka, bez wyrzutów sumienia budujący swoją potęgę do momentu, gdy poznaje kobietę, przyszłą matkę swoich dzieci. Razem stanowią swoje dopełnienie, a owocem ich związku staje się dwójka dzieci. Shang-Chi, jego syna, poznajemy już we współczesnym San Francisco, gdzie po prostu jakoś tam sobie on życiowo radzi, trzymając się chińskiej społeczności. Jak to zwykle w podobnych opowieściach - dogoni go dawne życie, od którego uciekł, nie chcąc podążać ścieżką ojca. Będzie musiał zmierzyć się z prowadzonym przez Ta Lo klanem zabójców, odkryć tajemnicę matki, odnaleźć pojednanie, w końcu też dojrzeć do roli bohatera.

Ta produkcja bardzo odchodzi od konwencji MCU, nie tylko dlatego, że bohaterami są głównie Azjaci, a część opowieści rozgrywa się na Dalekim Wschodzie. To film z Marvelowskiego uniwersum, pojawiają się w nim znani bohaterowie, ale to historia w duchu kina sztuk walk z Hong Kongu, wpisana w tę formułę na kilku poziomach. Sama geneza bohatera, który musi odnaleźć nauczyciela, by odkryć swoje kung fu, którego stanie się mistrzem, bliższa jest tanim filmom z Azji niż amerykańskim komiksom. Autorzy jawnie zresztą odwołują się tu do produkcji między innymi z Jackiem Chanem. Motywy przewodnie filmu też są bliższe kina wuxia - mniej liczy się tu intryga, ważniejsze są konflikty, wewnętrzne i zewnętrzne. Chodzi z jednej strony o lojalność, z drugiej o więzi rodzinne (i tak splątane), z trzeciej o to, co po prostu jest właściwe. W to wszystko wplątane są motywy konfliktu z ojcem, konfrontacji z własnym mistrzem, młode kontra stare. W losach ojca i matki można się tu zresztą dopatrzeć metafory szorstkich relacji kontynentalnych Chin z Hong Kongiem, czy też z Tajwanem. On uosabia siłę, dążenie do dominacji, podboju, brak skrupułów. Ona jest łagodna i wrażliwa, jej styl walki to walka bez walki. Stanowiliby idealne połączenie, gdyby Ta Lo nie chciał ujarzmić jej wioski, ceniącej sobie wolność i niezależność.

W typowym dla kina z Hong Kongu stylu utrzymane są też same walki, najlepsze zresztą w całej historii MCU. To nie tylko dopracowane choreografie, ale też sprawna praca kamery, płynne, długie ujęcia, a także dość oszczędny montaż, pozwalający zabłysnąć aktorom. Klasę tych scen można porównywać z najlepszymi produkcjami azjatyckich mistrzów kina akcji. Walki stanowią tu zresztą nie tylko efekciarskie przerywniki, ale ich specyfika wiąże się nierozerwalnie z narracją. Ta Lo posługuje się twardym stylem rodem z Shaolin, jego żona Ying Li to miękkie tai chi, przeciwstawienie ich sobie ma zresztą długi rodowód w filmowej tradycji. Ich sposób poruszania się, prowadzenia starć, dużo mówi o nich, a także o ich relacjach, tak samo jak porzucenie przez Shang-Chi stylu ojca na rzecz technik z wioski jego matki to kluczowy fabularny punkt zwrotny - podobnych przykładów jest tu więcej.

Oczywiście ten film nie spodoba się każdemu. Mnie ujęło, że mamy tu nie tyle do czynienia z podrabianiem chińskiej formuły kina akcji, co po prostu z wejściem w tę konwencję jedną nogą, przy pozostaniu w MCU drugą. Gorliwi fani wschodniego kina powinni mieć z seansu dużą frajdę, choć dla osób, którym ta poetyka jest obca, może to być seans dość osobliwy. Nawet oni jednak powinni docenić niezłe efekty specjalne (w MCU bywało lepiej), muzykę, czy świetną obsadę. Mamy tu zarówno szanowanego Bena Kingsleya, Tony'ego Leunga i Michelle Yeoh, czołowych aktorów związanych z kinem Hong Kongu, czy Simu Liu w roli głównej - jegomościa, który dotąd ani nie miał ról tego formatu, ani nie był zbyt biegły w sztukach walki, ale świetnie pogodził w swojej postaci azjatycką tradycję z amerykańską współczesnością.

Dla mnie to jeden z najlepszych filmów, jakie dostarczyło MCU, ale nie każdy lubi kino kopane i zbyt dalekie odchodzenie od usztywnionej dekadę temu formuły. Osobiście doceniam takie zabawy konwencjami i trzymam kciuki, by w tej kinowej sadze było ich coraz więcej.



Autor recenzji jest redaktorem Polskiego Radia.

Opublikowano:



Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni

Shang-Chi i legenda Dziesięciu Pierścieni

Premiera: Styczeń 2022
Oprawa: DVD, Blue Ray
Stron: 127 min.
Wydawnictwo: Galapagos
WASZA OCENA
Brak głosów...
TWOJA OCENA
Zagłosuj!

Komentarze

-Jeszcze nie ma komentarzy-