Recenzja

Wampirze gody

Łukasz Słoński recenzuje Aspirine

W „Aspirine” Joann Sfar wraca do wampirów, wiedźm, golemów i laskołaków, z którymi część czytelników mogła się zapoznać w wydanym w 2013 roku „Wampirze”, a także wcześniejszych komiksach Francuza: „Małym świecie Golema” oraz „Profesorze Bellu”. Zbierający trzy opowieści album wnosi zmiany zarówno w warstwie fabularnej, jak i rysunkach, rozwijając niezwykłe uniwersum stworzone przez Sfara.

Fernand, jeden z głównych bohaterów „Wampira” i „Aspirine”, w dalszym ciągu skupia się na ulotnych związkach, nadal bywa bierny w stosunku do spotkanych kobiet, nie potrafiąc zaangażować się w prawdziwy związek. Sfar opowiada jednak nie tylko o miłosnych rozterkach Fernanda, do głosu dochodzą drugoplanowe postaci z wcześniejszych komiksów. Z cienia wychodzi, znana z poprzedniego tomu, czarownica-wampir Aspirine. Czytelnicy mogą spojrzeć na jej uczucia oraz miłosne fascynacje, a także na relacje z innymi mieszkańcami magicznej Litwy. Sfar stawia na drodze bohaterki egzotycznego, romantycznego wampira, zdecydowanie różniącego się od staroświeckiego Fernanda. Ucieszą się także fani kipiącego testosteronem laskołaka, w „Aspirine” tafia się mu znacznie większy epizod. Obok rozmów o uczuciach nie brakuje seksu, stającego się nieodzownym elementem miłosnych gier podejmowanych przez bohaterów.

W magicznej opowieści Sfara pojawia się inny, mniej przyjemny temat, jakim niewątpliwie jest nietolerancja. Wampiry, czarownice stają się obiektem ataków ze strony zwykłych ludzi. Niezwykli mieszkańcy zastanawiają się nad tym, w jaki sposób rozwiązać coraz poważniejszy problem. Kierujący się ślepą brutalnością motłoch niszczy życie istot należących do „Uniwersum duchów”, nie pozwalając im na swobodne życie. Zradykalizowanie się jednej strony prowadzi do ostrej reakcji drugiej, która w obronie swoich pobratymców staje się równie okrutna. Jednak nie każdy z bohaterów chce wziąć udział w bezsensownej, napędzającą spiralę przemocy, walce. Nie dziwi więc dedykacja Sfara dla Willa Eisnera, który także podejmował wątki związane ze stereotypami i nietolerancją.

„Aspirine”, w odróżnieniu od „Wampira”, pokazuje zróżnicowane umiejętności ilustratorskie Joanna Sfara. W pewnych fragmentach wydają się wykonane pośpiesznie, z małą dbałością o szczegóły, w innych kolorowe i drobiazgowe. Te próby z formami graficznej narracji widać także w przełamywaniu konwencji sześciokadrowego podziału strony W „Aspirine” jest więcej eksperymentów z możliwościami, jakie daje praca nad kadrami, nie są tak już tak wyraźnie zaznaczone, a ich liczba – w zależności od danej opowieści – zmniejsza się lub zwiększa. Dzięki temu Sfar rozwija dynamikę samych historii, zwłaszcza fragmentów przedstawiających starcia. W innych miejscach artysta zastępuje gęste rysunki minimalistyczną kreską, za pomocą której przedstawia bohaterów, przy całkowitym zaniechaniu tła. Postacie są więc umieszczone na białych arkuszach wypełnionych dialogami. Nie brakuje urokliwych lokacji, do których artysta przyzwyczaił swoich czytelników: zamków, cmentarzy czy też leśnych głuszy.

„Aspirine” stanowi równie interesującą kontynuację „Wampira”, zwłaszcza ze względu na wprowadzenie wspomnianego motywu „polowania na czarownice”. Dalej jest to jednak komiks, w którym istotnym punktem są rozmowy między bohaterami. Rozmowy, których tematem są głównie bolączki serca: zarówno ranionego, jak i leczonego przez to samo uczucie – miłość. Nie zabrakło także charakterystycznego humoru kpiącego z estetyki pewnej subkultury. „Aspirine” powinna spodobać się wiernym fanom Sfara, ale także osobom poszukującym nietuzinkowych opowieści zainspirowanych europejskim folklorem.

Opublikowano: 2016-10-10

Aspirine

Scenariusz: Joann Sfar
Rysunki: Joann Sfar
Wydanie: I
Data wydania: Grudzień 2015
Tłumaczenie: Katarzyna Sajdakowska, Jakub Jankowski
Druk: kolor
Oprawa: twarda
Format: 220 x 240 mm
Stron: 228
Cena: 110,00 zł
Wydawnictwo: Timof Comics
ISBN: 978-83-63963-77-4
Komiks nr 182

WASZA OCENA

Brak głosów...

TWOJA OCENA

Zagłosuj!