Recenzja

Usagi Yojimbo księga 23: Most łez

Maciej Gierszewski recenzuje Usagi Yojimbo #23: Most łez

„Most łez” to pierwszy i na tę chwilę jedyny tom przygód długouchego ronina – Usagi Miyamoto, zwanego Yojimbo – jaki przeczytałem. Zdaję sobie sprawę, że dla wielu fanów opowieści obrazkowych, jest to prawie niemożliwe, właściwie nieprawdopodobne, ale jednak. Saga stworzona przez Stana Sakai jest rzeczywiście imponująca – jubileuszowy tom „Most łez” to 23 pełnometrażowy numer w serii. Na zachodzie ukazały się już dwa kolejne tomy: „Usagi Yojimbo: Volume 24: Return Of Black Soul” oraz „Usagi Yojimbo: Volume 25: Fox Hunt”. Album, który mam przed sobą promowany był jako ten, który zawiera setny zeszyt serii „Usagi Yojimbo”, do którego plansze na sześć Stana i jego bohatera narysowali m.in.: Frank Miller, Jeff Smith, Gay Davis, Sergio Agagonés oraz inni. Co prawda setny numer to właściwie 160 zeszyt - jeśliby liczyć również te publikowane dla Fantagraphics i Mirage. „Usagi” to projekt stricte autorski, prowadzony od ponad 27 lat. Stan Sakai posiada pełnię praw autorskich do swego bohatera, ale także sam rysuje wszystkie elementy plansz oraz okładki, sam kładzie tusz, sam koloryzuje, sam robi litery.

Na album „Most łez” składa się siedem opowieści. Cztery z nowel zawartych w tym albumie to rozdziały tej samej historii, natomiast trzy pozostałe łączą się z głównym bohaterem poprzez występowanie postaci drugoplanowych, które spajają cała historię. Ze względów konstrukcyjnych głównym epizodem w komiksie jest opowieść pt.: „Skarb szefa Hamanaki”, która została podzielona na dwie części. Królik-samuraj w swej nieustającej wędrówce po Japonii, trafia do mało przyjaznego miasteczka, w którym dwa lokalne gangi toczą ze sobą walkę i szukają ukrytego gdzieś w miasteczku skarbu. W gospodzie poznaje uroczą Mayumi, która chciałaby wyrwać się z tego miejsca. Dostrzega ona swoją szansę, gdy dowiaduje się, że kłapouchy ronin jest w miasteczku jedynie przejazdem, właściwie przypadkiem i za chwilę wyruszy w dalszą drogę. Następne nowele spajają ze sobą różne wątki i postaci. Całość w zadziwiający sposób się ze sobą łączy, zaczyna do siebie pasować, niczym elementy jakiejś przemyślnej układanki. Np. postać płatnego mordercy, którego przygoda opisana jest w drugiej noweli tomu – w „Shizukiri” – okazuje się kluczowa dla ostatniej opowieści, noszącej tytuł „Zabójca”. Zresztą w tej nowelce swój koniec będzie miała także znajomość Usagiego z Mayami.

Jak napisał we wstępie Brian K. Vaughan: „Jeśli nigdy nie czytaliście Usagiego Yojimbo, każdy zbiór jest doskonałym początkiem (a szczególnie ten), a wszystko to dzięki wyjątkowemu talentowi Stana do tworzenia złożonych postaci w zaskakująco przystępnych historiach”. Na własnej skórze przekonałem się, jak prawdziwe jest to zdanie. Gdy otwierałem ten komiks, to obawiałem się, że nie złapię wszystkich wątków, że nie zrozumiem jakiś elementów fabuły, że się pogubię w uniwersum królika-samuraja. Ale nic bardziej mylnego. Akcja całego albumu jest wciągająca. Główny bohater to bardzo sympatyczna postać. Polubiłem go od pierwszej opowieści. Chociaż momentami drażniła mnie jego prawość i uczciwość. Usagi Miyamoto to taki japoński, szlachetny harcerzyk, który nigdy jako pierwszy nie wyciąga miecza, ale za to chętnie pomaga słabszym i interesuje się ich losem. Jednakże wisi nad nim jakieś fatum, które gna go z jednego miejsca do następnego. Całość historii jest bardzo przystępna, nawet dla czytelnika takiego jak ja, czyli totalnego laika, który nigdy wcześniej nie spotkał na swojej czytelniczej drodze bohatera Stana Sakai.

Opublikowano: 2011-09-02