Rzut Okiem

³/₁₀

³/₁₀

Oto przepis na cud-mangę: bierzemy zdolnych grafików, o których przecież nie trudno w Japonii, kalkujemy pomysły z jakiejś popularnej serii dla nastolatek (padło na „Czarodziejkę z Księżyca”), a na końcu dodajemy gwiazdę z Ameryki (Courtney Love), żeby fani i media oszaleli ze szczęścia. Ładujemy do piekarnika i pieczemy wysokiej temperaturze przez trzy długie tomy. Następnie wyjmujemy i wyrzucamy ten zakalec do kosza, gdyż ktoś zapomniał dodać najważniejszy składnik: fabułę.

Nieczęsto zdarza mi się zmuszać, aby dobrnąć do końca komiksu, ale niestety tak właśnie było w przypadku „Princess Ai #2”. O ile poprzedni tom przeczytałem z rozpędu, myśląc sobie „O! Nowy komiks do poczytania!”, a następnie „Spokojnie, to tylko początek, pewnie zaraz się rozkręci”, o tyle nie miałem już żadnych złudzeń zaczynając lekturę drugiego.

Przez bite 192 strony ani przez chwilę „akcja” nie trzymała mnie w napięciu, nie byłem też ciekaw, co się zdarzy dalej, gdyż wszystko było niemiłosiernie przewidywalne. A przesłanie? Streszczę je w kilku słowach: miłość może wszystko, należy być wierną samej sobie, hard rock jest „cacy” lecz ballady są „be”, a artyści to wrażliwi geniusze wykorzystywani przez demoniczne wytwórnie płytowe.

Podejrzewam, iż sami twórcy nie mają złudzeń, że robią po prostu fuchę, aby zapłacić rachunki za dom i umieszczenie słów „Courtney Love” na okładce. Zresztą ta „genialna artystka” praktycznie nie pracowała przy drugim tomie „Princess Ai”, nawet wszystkie piosenki i teksty zostały napisane przez scenarzystkę serii, DJ Milky.

Starałem się być miły, ale oprócz oprawy graficznej nie widzę żadnych plusów tej mangi. Ciekawy wydaje się pomysł z piosenkami, ale żyjąc w Polsce co najwyżej mogę sobie poczytać ich teksty lub poczekać na zakończenie prac nad anime „Princess Ai”. Mam nadzieję, iż będzie dużo lepsza od pierwowzoru.

A po trzeci (i ostatni) tom sięgnę wyłącznie na bezpośredni rozkaz red. Naczelnego Alei Komiksu.

Opublikowano: 2007-02-24